ازعشق تو از قافله من جا ماندم

امروز که رفت ، به انتظار فردا ماندم

فردا چو رسید قافله ای نبود سر تا سر دشت

فردای دگر قافله پر بود و گذشت ...

تولد روز عادی نیست مریم

و تبریکم زیادی نیست مریم

اگر رنجیدی از تبریک بسیار

ببخشیدم ، ارادی نیست مریم

دارم پا به پای شمع تولدت قطره قطره آب می شم ،

نمی دونم ، انتخاب می شم؟

بر برگ گل به اشتیاق تو شبنم گذاشتند
در کـوچه های عـاشق دل غـم گذاشتند
تــو مثـل یـاس پـاک و سپیـد و مقـدسی
نــام مــرا به عشق تــو مــریم گـذاشـتند

در این دیار تنهایی

همان رهگذار غربت مدائن هستم

با بقچه ای لبریز از فریاد

پا به پای غروب دلم مسافر غمکوچه های بارانیست

من از نهایت اندوه عشق می آیم

و

جاده محبت از سفر خالیست

تنها گره گاه اندیشه ام با شب میشکند

و تنها مشغله ی افهامم چند سطریست

که در این فضای مجازی تقدیم میکنم

بسان تحفه سبزی از درویش

به پیشگاه ...!

به او بگویید دوستش دارم

با صدایی آهسته ، آهسته تر از صدای بال پروانه ها

به او بگویید دوستش دارم

با صدایی بلند ، بلند تر از صدای پرواز کبوتران عاشق

به او بگویید دوستش دارم

با هیچ صدایی، چون فریاد دوستت دارم نیاز به صدای بلند یا کوتاه ندارد

 فریاد دوستت دارم را میتوان با تپش یک قلب به تمام جهانیان رساند پس بگذار بدون هیچ شرمی بگویم دوستت دارم.....

و مشتاق تو و وسوسه نوازش لطافتت

بیدار شده صبحت به نوازش پنجه خورشید

نه کاریش به طبع محزون تاریکی

چون افول، ریشه در سیاهی دارد

تو اینک زاینده زندگی هستی

نه برای پژمردگی که آتش بی رحم تشنگی دهدت

برای جادوی شمیم سینه هایت

آن اغوا کننده می سرایم

هنگامی که بو می کنند تو را

چه نکو گشته پر ز گرد مهر تو

زیبا ترین سلام را می دهند

به دست می آورند قدرت خلق برترین کلام را 

نگاهشان دریایی

درخشنده و تابناک چو منبع نور

تو ای گل مریم

جامه ات به رنگ تن ابرها

روشن چو بال کبوتر صلح

ذره ذره ات ز حقیقتی خوش است

عطری که در تو آرمیده

چه مستانه می خرامد به سوی آغوش نیازمند شامه ها

باش تا ما مردمان بمانیم مشتاق بوییدنت هماره

چنین لذت برده و گردیم سرخوش ز آن چه داری

تا دیگران به فرداهای دور بگویند جستجوگران را:

" به دوردست ها گلی هست که عطری فراموش نشدنی دارد "

و کنجکاوان بپرورانند در ذهن خویش چنین سوالی

که کدامین فرشته لبان خود را در بطن تو جا گذاشته؟

کدامین مینویی؟

عروس چمن مریم تابناک

گرو برده از نو عروسان خاک

که او را به جز سادگی مایه نیست

نکو روی محتاج پیرایه نیست

به رخ نور محض و به تن سیم ناب

به صافی چو اشک وبه پاکی چو آب

به روشندلی قطره شبنم است

به پاکیزگی دامن مریم است

چنان نازک اندام و سیمینه تن

که سیمین تن نازک اندام من

سخنها کند با من از روی دوست

ز گیسوی او بشنوم بوی دوست

به رخساره چون نازنین من است

نشانی ز ناز آفرین من است

بود جان ما سرخوش از جام او

که ما را گلی هست همنام او

گل من نه تنها بدان رنگ وبوست

که پاکیزه دامان پاکیزه خوست

قضا چون زند جام عمرم به سنگ

به داغم شود دیده ها لاله رنگ

به خاک سیه چون شود منزلم

بود داغ آن سیم تن بر دلم

بهاران چو گل از چمن بر دمد

گل مریم از خاک من بر دمد

نوازد دل و جان غمناک را

پر از بوی مریم کند خاک را

                             (  رهی معیری  )

  اگر دورم ز دیدارت دلیل بی وفائی نیست

وفا آنست که نامت را نهانی زیر لب دارم 

سلام به همه ی دوستان