بی قرار تو ام،

در دل تنگم گله هاست

آه ، بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست

همچو عکس رخ مهتاب که افتاد در آب

در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست ...

با تو می توان شنید

 با تو می توان دوید

 با تو می توان رسید

 با تو من  شنیده ام

 قصه های نابِ عاشقی

 با تو من دویده ام

 در مسیرِ سبزِ زندگی

 با تو من رسیده ام

 تا به اوجِ جاودانگی

 با تو می توان نبود

 هیزمی شدم که آتشت مرا بسوخت

 با تو می توان ندید

 برقِ چشمِ مستِ تو ، پلکِ خسته را بدوخت

 با تو می توان نشست

 در کنارِ بوته هایِ نازِ اطلسی

 با تو می توان شکست

 سدِ بی عبورِ غصه هایِ بی کسی

 با تو می توان به یادِ لحظه ها نبود

 با تو می توان به فکرِ انتها نبود

 با تو می توان همیشه تازه بود

 با تو می توان که بود

در دل من روزی؛گل عشقت رویید

یک گل سرخ؛ که در غربت تن؛می شد او را بویید

در حریم سینه؛جای دادم او را

با سرشک دیده؛آب دادم او را

قد کشید و بالید؛در هوای احساس

ریشه زد در جانم هر دم او با وسواس

اسمان قلبم؛صاف بود و آبی

شب رویاهایم؛همچنان مهتابی

با خیالش آرام؛زندگی میکردم

از حضورش در جان شاعری میکردم

من رسیدم با او؛لب پرچین نیاز

عاشقانه خواندم؛رو به ان کعبه نماز

تا به ناگه روزی؛گل عشقت خشکید

پر کشید از جانم؛تنم از غم لرزید

هرچه از دیده روان کردم آب

هرچه نالیدم وگفتم دریاب

بی اثر بود همانند سراب

پر زد از دیده من؛همچو شیرینی خواب

منتظر میمانم؛لیک تا روز حساب

تا بروید شاید ؛گل عشقت در دل؛همچو نی در مرداب

بارها سروده ام ترا

جشن جلادی ات را بر نجابت خاک برادر

                             و خنجر اعتقادت را برحنجر عریان پسر

                     سرفرازی ات رابر بلندای بی باور مرگ

                            و ترسمردگی چشمانت را در خلسه خاکستری طناب

سروده ام ترابارها

   دشوار وپردرد

     لحظه های دلتنگ تنهاییت را

                                درازدحام بیرحم زمین

   ولحظه های نیرنگ سرسپردگی ات ٬

                                                          درستایش ملال آورآسمان

                                                                                  سرگشتگی برگزیدن ایمان ونان!

ایثارت راسروده ام

رها بودن وخدابودنت را

وشیطانت را سروده ام

                             خشم وکینه ونفرت بی انتهایت را

واقیانوس عمیق عشقت را

                                        که دامن دامن به لب تشنگی بیحاصل کویربخشیدی !

سپید می سرودمت ٬ دامانت اگر خون آلوده نبود ...

بی مخاطب ترین رسانه تو باش

برسانم به هر کجا که رسید

برسانم به هر کجا شب نیست

برسانم به هر کجا خورشید

شاید امروز کودکی بودم

عاشق چند دفتر فیلی

روی اوجی که آخر دنیاست

شاید احساس روز تعطیلی

نه! تهی تر تهی و بی ابعاد

من اتاقی بدون پنجره ام

و دو تا دست در دل دیوار

ردپای جنون پنجره ام

من خودم خواستم زمین بخورم

تا که این قبر لانه ام باشد

خاک خورده ترین قفس بشوم

تا که مرگ آشیانه ام باشد

بی مخاطب ترین رسانه تو باش

نیمه شب پاشو روزنامه بخر

و خودت تیتر صفحه ی اول

و خودت باش و روزنامه بخر

من که درگیر این تنیدگی ام

سنگ پشتی که بال می بافد

روی سرشاخه های خوشبختی

دور ذهنش خیال می بافد

تا بعد ...

با خود می گفتم هر گاه که برایت دلتنگ شوم، تکیه می کنم به ستون خاطراتت اما دریغ که این خاطرات، خود، بی تکیه گاهند.

 با خود می گفتم هرگاه که برایت دلتنگ شوم، دست به دامان شعر هایی می شوم که برایت باریده ام اما دریغ که این شعرها برای چشمانت دلتنگ تر از منند.

 اینک با خود می گویم بعد از این تمام دلتنگیها را خواهم شمرد نگاهشان خواهم داشت زلفهایشان را شانه خواهم زد تا شاید روزی به من بگویند که اگر بعد از این به خاطر چشمانت آمدند با آنها چه کنم؟

امتحانات بالاخره تموم شد.

دیگه در خدمت دوستان هستیم...